تبادل
لینک هوشمند
وقتی درخت در راستای معنی و میلاد،
بر شاخه های لخت پیراهن بلند بهاری دوخت،
با اشتیاق رفتم به میهمانی آئینه،
اما دریغ
چشمم چه تلخ تلخ پاییز را دوباره تماشا کرد،
و دیگر جوان نمی شوم!!!
نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمان تو!!!
و دیگر به شوق نمی آیم!
نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو!
چه نامرادی تلخی!!
و دریغا، چه تلخ تلخ فرو می ریزم،
با سنگینی این غربت عمیق،
در سرزمین اجدادی خویش!!!
و دریغا، چه عطشناک و پریشان پیر می شوم،
در بارش این گستره ی تشویش،
در خانه ی خورشید ها و خاطره ها!!
و دریغا بر من، چگونه فراموش می شود؟؟
سبد ها و سفره هایی که سالهاست نه سیب را می شناسند،
و نه مهربانی را!!
و دریغا بر من، چه لال و بی برگ و بال پیر می شوم!
در اینسوی دیوارهایی که از من دزدیده اند سیب را!!
و جان مایه ی سرود های جوانی را!!
ودیگر جوان نمی شوم!!
نه به وعده ی این بهاری که آمده است،
و نه به وعده ی آن شکوفه های شکستنی!
شاعر:محمد رضا عبدلملکیان
دير آمدی ...
دُرُست!
پرستارِ پروانه و ارغوان بوده‌ای،
دُرُست!
مراقب خواناترين ترانه از هق‌هقِ گريه بوده‌ای،
دُرُست!
رازدارِ آوازِ اهل باران بوده‌ای،
دُرُست!
خواهرِ غمگين‌ترين خاطراتِ دريا بوده‌ای،
دُرُست!
اما از من و اين اندوهِ پُرسينه بی‌خبر، چرا؟
آه که چقدر سرانگشتِ خسته بر بُخار اين شيشه کشيدم
چقدر کوچه را تا باورِ آسمان و کبوتر
تا خوابِ سرشاخه در شوقِ نور
تا صحبتِ پسين و پروانه پائيدم و تو نيامدی!
باز عابران، همان عابرانِ خسته‌ی هميشگی بودند
باز خانه، همان خانه و کوچه، همان کوچه و
شهر، همان شهر ساکتِ ساليان ...!
من اما از همان اولِ بارانِ بی‌قرار می‌دانستم
ديدار دوباره‌ی ما مُيَسّر است ... ری‌را!
شاعر:سید علی صالحی
پ.ن:ری را احتمالا نام معشوقه شاعر است.
ضمنا بنده به خاطر کاری که برام پیش اومده احتمالا چهارشنبه به نظرات شما عزیزان پاسخ بدم.بنابراین پیشاپیش عذرخواهی میکنم.
کجا بودم ای عشق؟
چرا چتر بر سر گرفتم؟
چرا ریشه های عطشناک احساس خود را
به باران نگفتم؟
چرا آسمان را ننوشیدم و تشنه ماندم؟
ببخشای ای عشق
ببخشای بر من اگر ارغوان را ندانسته چیدم
اگر روی لبخند یک بوته
آتش گشودم
اگر ماشه را دیدم اما
هراس نگاه نفس گیر آهو
به چشمم نیامد
کجا بودم ای عشق؟
چرا روشنی را ندیدم؟
چرا روشنی بود و من لال بودم؟
چرا تاول دست یک کودک روستایی
دلم را نلرزاند؟
چرا کوچه ی رنج سرشار یک شهر
در شعر من بی طرف ماند؟
چرا در شب یک جضور و حماسه
که مردی به اندازه ی آسمان گسترش یافت
دل کودکی را ندیدم که از شاخه افتاد؟
و چشم زنی را که در حجله ی هق هقی تلخ
جوشید و پیوست با خون خورشید؟
دنیا کوچکتر از آن است
که گم شده ای را در آن یافته باشی
هیچ کس اینجا گم نمی شود
آدم ها به همان خونسردی که آمده اند
چمدانشان را می بندند
و ناپدید می شوند
یکی درمه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی رحم ترینشان در برف
آنچه به جا می ماند
رد پائی است
و خاطره ای که هر از گاه پس میزند
مثل نسیم سحر
پرده های اتاقت را
....
زمان می گذرد
زمان می گذرد و در انتهای راه می فهمی چقدر حرف نگفته در دل باقی ماند
حرفهایی که می توانست راهی به سوی عشق باشد
حرفهای ناتمامی که در کوچه های بن بست زندگی اسیرند
ناگهان لحظه غربت می رسد و تو در میابی که چقدر زود دیر شده
دل روشنی دارم ای عشق
صدایم کن از هر کجا می توانی
صدا کن مرا از صدفهای سرشار ِ باران
صدا کن مرا از گلوگاه سبز ِ شکفتن
صدایم کن از خلوتِ خاطراتِ پرستو
بگو پشت پرواز ِ مرغانِ عاشق
چه رازی است ؟
بگو با کدامین نفس
می توان تا کبوتر سفر کرد ؟
بگو با کدامین افق
می توان تا شقایق خطر کرد ؟
مرا می شناسی تو ای عشق
من از آشنایانِ احساسِ آبم
و همسایه ام مهربانی است
و طوفانِ یک گُل
مرا زیر و رو کرد
دلِ تشنه ای دارم ای عشق
صدایم کن از بارش ِ بید مجنون
صدایم کن از ذهنِ زاینده ابر
مرا زنده کن در نفسهای بار آور ِ برگ
مرا خنده کن بر لبانی
که شب را نگفتند
مرا آشنا کن به گُلهای شوقی
که این سو شکستند و آنسو شکفتند
تو را می شناسم من ای عشق
شبی عِطر ِ گام ِ تو در کوچه پیچید
من از شعر ، پیراهنی بر تنم بود
به دستم چراغ ِ دلم را گرفتم
و در کوچه عطر ِ عبور ِ تو پُر بود
و در کوچه باران چه یکریز و سرشار
گرفتم به سر چتر باران
کسی در نگاهم نفس زد
و سرتاسر شب
پُر از جست و جوی تو بودم
و سر تاسر ِ روز
پُر از جست و جوی تو هستم
صدایم کن ای عشق
صدایم کن از پشت ِ این جست و جوی همیشه
تنهايي من پاکترين و باوفاترين ياري است که در تمام زندگي پيدا کرده ام.
تنهايي من با شادي هاي من شاد مي شود و با غم هاي من غمگين.
تنهايي من هيچ وقت مرا تنها نگذاشته است.
من هرگز تنها نبوده ام چون هميشه تنهايي من در کنار من بوده است.
در فرهنگ تنهايي من خيانت جايي ندارد.
تنهايي من به آساني به دست نيامده است.
تنهايي من از انتهاي يک کوچه مه گرفته و غمگين با ناز و کرشمه به سمت من تنها
آمده است.
تنهايي من با تمام چيزهايي که در خود دارد مرا تنها نمي گذارد.
در تنهايي من، غم ، اندوه، عشق،شادي،وخاطرات من جاي گرفته است.
در تنهايي من هميشه مي توان صداي موسيقي را شنيد.
در تنهايي من هميشه کتابي براي خواندن هست.
در تنهايي من اشک همچون مرواريدي مي درخشد.
من تنهايي خود را دوست دارم.
چون با وفاترين ياري است که در تمام زندگي پيدا کرده ام...
خانه دوست کجاست؟
در فلق بود كه پرسید سوار
آسمان مكثی كرد
رهگذر شاخه نوری كه به لب داشت
به تاریكی شبها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
كوچه باغی است كه از خواب خدا
سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن كوچه
كه از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
كودكی می بینی
رفته از كاج بلندی بالا
جوجه بر می دارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست كجاست؟
گوش کن
دورترین مرغ جهان می خواند.
شب سلیس است
و یکدست
و باز.
شمعدانی ها
و صدادارترین شاخه فصل
ماه را می شنوند.
پلکان جلو ساختمان
در فانوس به دست
و در اسراف نسیم
گوش کن
جاده صدا می زند از دور قدم های تو را.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلک ها را بتکان
کفش به پا کن
و بیا.
و بیا تا جایی
که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو
و مزامیر شب اندام تو را
مثل یک قطعه آواز به خود جذب کند.
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه عشق تر است.
"سهراب سپهری"
بهانه است .
برای صاحب مزرعه ...
برای پرنده های کوچک جسور ...
مترسک یعنی : یکی همیشه به فکر مزرعه هست.
همین بهانه بودن هم دیرزمانی نخواهد ماند
به زودی زمانی می رسد که مترسک سیلی خور باد و باران می شود
تاریخ مصرفش که گذشت ٬ طعم تلخ تنهایی را با تازیانه ی خشک زمستان می چشد و سختی
خشونت آفتاب تابستان .
کلاغ ها را بدنام کرده اند .
وگرنه کلاغ دوست مترسک است و نه دشمن مزرعه .
تنها کلاغ غربت مترسک را می داند .
تنها کلاغ روی شانه های مترسک می نشیند .. تا خود غروب خورشید هر روز.
و تنها و تنها کلاغ ٬ به مترسک به شکل مترسک نگاه نمیکند .
می داند که ٬
این دشنام افراشته از سیفال و پارچه ٬
چقدر تنهاست .
کلاغ با طرح تلخی از لبخند با خودش در آخرین لحظه ی غروب می گوید :
تا بوده همین بوده ... مترسک بهانه است ... مثل خود آدمها ...
تاریخ مصرفشان که تمام شد ٬برای هم تمام می شوند حتی اگر هنوز نفس بکشند .
آه ..
مترسک ٬
ای دشنام افراشته از پارچه و سیفال.
{رعایت امانت (این شعر سروده آقای میم یکی از دوستان من است }
!
سلام باران
با آنکه زاده ابری سیاه و دلتنگ هستی
اما چه با طراوت و روح انگیزی
با دیدنت فهمیدم می‌توان از
دل سیاهی سفیدی نیز طلوع کند
همانطور که از شب روز زاده می‌شود
پس ایمان دارم از دل این دلتنگی‌های امروزم
نظاره‌گر فردایی روشن خواهم بود
پرفسور محمدحسین پاپلی یزدی - استاد بازنشسته دانشگاه تربیت مدرس تهران و استاد نمونه کشوری رشته جغرافیا در سال 1390- خاطرات کودکی و نوجوانی خودش را در کتابی تحت عنوان( شازده حمام) به رشته تحریر در آورده است.این کتاب شرح اوضاع اجتماعی یزد و مردمش در دهه ی 40 می باشد .این کتاب را من در دوران بعد از کنکور خواندم و به نظرم بسیار جالب آمد .به نظر من این کتاب راباید در گروه کتاب های شرح حال دسته بدی کرد .اما تفاوتی که به نظرم با سایر کتابهای شرح حال مثل (روزها ) اثر دکتر اسلامی ندوشن یا کتاب (بخارای من ایل من ) اثر زنده یاد محمد بهمن بیگی دارد این است که نویسنده تنها به بیان شرح حال خود وزمانی که در می زیسته است اکتفا نکرده بلکه بیشتر به تحلیل عقاید و باورهای مردم هم عصر خویش پرداخته است .یعنی در واقع در کتاب بیشتر از وضع مردم سخن گفته شده است تا سرگذشت خود نویسنده. تفاوت دیگری هم که این کتاب با دو کتاب مذکور دارد این است که این کتاب از زیبایی های ادبی بهره چندانی نبرده است که این بر میگرده به نویسنده کتاب .چراکه دکتر پاپلی یک چهره علمی درزمینه جغرافیا است نه یک ادیب و این در حالی است که دکتر اسلامی (نویسنده کتاب روزها) یک ادیب زبر دست و توانا است به همین جهت خیلی نمی توان از این جهت (جنبه ادبی) به کتاب خورده گرفت.حالا من تصمیم دارم یکی از ماجرا های فوق العاده جذاب این کتاب را به طور هفتگی برای شما عزیزان بنویسم.پس ماجرا را در ادامه مطالب بخوانید.
ادامه مطلب...
خدایا ! تو در آن بالا بر قله بلند الوهیتت ، تنها چه می کنی ؟
ابدیت را بی نیازمندی ، بی چشم به راهی ، بی امید چگونه به پایان خواهی برد؟
ای که همه هستی از تو است ، تو خود برای که هستی؟
چگونه هستی و نمی پرستی؟
چگونه نمی دانی عبودیت از معبود بودن بهتر است؟
نمی دانی که ما از تو خوشبخت تریم؟
ای خدای بزرگ ! تو که بر هر کاری توانائی !
چرا کسی را برای آنکه بدو عشق ورزی ،
بپرستی ،
بر دامنش به نیاز چنگ زنی ،
غرورت را بر قامتش بشکنی ،
برایش باشی ، نمی آفرینی؟
چرا چنین نمی کنی ؟
مگر غرورها را برای آن نمی پروریم تا بر سر راه مسافری که چشم به راه آمدنش هستیم قربانی کنیم ؟
خدایا تو از چشم به راه کسی بودن نیز محرومی ؟! مرا کسی نساخت، خدا ساخت
نه آنچنان که “کسی می خواست”،
که من کسی نداشتم.
کسم خدا بود،کس بی کسان.
او بود که مرا ساخت، آنچنان که خودش خواست.
نه از من پرسید و نه از “من دیگر”م.